Eindelijk weer een dagje om buitenshuis te ontbijten.

Vanmorgen lachte het zonnetje ons zo toe toen we opstonden, dat we beiden dezefde gedachte kregen namelijk eindelijk weer eens buitenshuis gaan ontbijten. En dat hebben we gedaan. Alleen in de bergen stond zoveel wind, dat was ook weer niet goed. Toen de waardin ons buiten zag zitten met Marrón, vroeg ze ons om toch binnen te komen. Nou, dat was niet tegen dovenmans oren gezegd. Zelfs Marrón had zich goed gedragen. Het is het kroegje waar we zoveel naar toe gaan als we maar kunnen. Ze hebben daar (volgens Rieny) de lekkerste en heetste koffie uit de verre omgeving. Het zal wel waar zijn, ik vind er de tapas lekker en vooral de tostadas als ontbijt. Verder zijn het daar zeer gastvrije mensen waar alles kan en niets moet. Je voelt je er meteen thuis. En dat is wel een belangrijk gegeven om je thuis te voelen. Het lijkt alsof je er dagelijks over de vloer komt terwijl dat in feite maar een paar maal per winter is. Al die donkere wolken op de foto rechtsonder hadden uiteindelij iets te beteken. Ze waren een half uur later helemaal opgelost. De rest van de dag was gewoon prachtig weer met heel veel zon.