Midden in het centrum van Palomares hebben we de "vader" van Márron gevonden. Een echt lief dier dat zijn hele leven aan een ketting moet doorbrengen. En oh oh wat is die blij als hij in de verte mijn rode scootertje ziet. Hij weet dan dat de koekjes er aankomen. Zodra ik bij hem ben maakt hij een diepe buiging en daarna gaat hij zitten om af te wachten wat ik deze keer heb meegebracht. Altijd vrolijk en blij. Zelfs Rieny neemt voortaan koekjes mee en is er niet meer bang van. Op de foto's is het niet zo duidelijk te zien maar deze Otto is werkelijk een ruime maat groter dan onze Marron was.
