Gaan we nog naar Spanje?

Rieny zei vanmorgen "als je zo doorgaat met onze tuin mooi en gezellig maken kunnen we net zo goed thuis blijven". Natuurlijk kan dat niet, maar ik vond het een leuke opmerking. Ik heb nu een vaste parasol geïnstalleerd zodat Rieny samen met haar boek (dat onafscheidelijk aanwezig is) altijd in de schaduw een plekje kan vinden. Zo geniet ze van haar bloemen en planten, het geluid van de vogeltjes, het zoemen van de hommels etc. etc. Voor haar een eigen klein paradijsje. Van tijd tot tijd een lekker wijntje erbij, en wie doet je wat. En om het nog gezelliger te maken, van tijd tot tijd aardige gasten erbij (niet iedere dag) en het is compleet.

Mobiel

Ja, we zijn weer helemaal mobiel. Auto, fiets en scootmobiel. Nu kan ik weer met bijna alles meedoen en dat geheel onafhankelijk van anderen. Ik kon het laatste jaar niet meer te voet naar mijn vrienden en kennissen in de buurt, maar dat euvel is nu voorbij. Ook kan ik weer in de plaatselijke supermarkten mijn eigen boodschappen doen. Lange rijen bij de kassá? geen probleem meer. Dat is toch geweldig. Ik voel we weer veel meer betrokken bij alles. En wat zal die scootmobiel straks in Spanje op de camping een uitkomst zijn. Laatste jaar dat wij daar waren kon ik haast niet naar mijn kennissen en kameraden toe gaan. Alles was te ver weg om te lopen. En iedereen daar wist ondertussen dat als ik probeerde te gaan wandelen ik regelmatig omviel. Dat zal nu niet meer gebeuren. Onze logé Amigo wil als ik meega alleen maar bij mij zijn. Rieny is dan stikjaloers. Rieny geeft hem eten, laat hem tig maal per dag uit, geeft hem koekjes, speelt met hem, etc. etc. Maar als Harrie er bij is ziet hij Rieny niet meer staan. Dat vindt ze eigenlijk niet zo leuk van hem. Nou is hij op straat alleen geinterseerd in scootmobielen, want daar zou zijn huidige baas wel eens in kunnen zitten, dus daar moet hij op af.

Op Bezoek

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Rieny's oudste kleinzoon en jongste achterkleinkind. De foto's spreken voor zich hoe gelukkig een overgrootmoeder zich kan voelen. Het was en is vandaag ook meteen een wondermooie dag wat het weer betreft. Dan onze logé. Zolang je hem in de bench laat zitten kun je je geen idealere hond voorstellen. Helaas moet hij zo nu en dan ook er uit en een gewoon hondenleven kunnen hebben. Maar dan voltrekt zich een ramp. Rieny en ik mogen niet tegen elkaar praten want dat vindt hij niet goed en begint meteen te blaffen met een hele hoge stem (als je dat bij honden tenminste ook een stem noemt). Inmiddels heb ik (Harrie) een scootmobiel. Alleen is hij nog niet compleet. Zoals tegenwoordig moet je bijna overal weer achteraan om alle gemaakte afspraken ook voor elkaar te krijgen. En dat terwijl het allemaal op papier staat. Misschien dat morgen de ontbrekende onderdelen afgestuurd worden en dat we dan weer een stuk zelfstandiger door het leven kunnen.