Na 40 jaar op bezoek bij Frank en Annelies.

Zoals ik al eerder schreef hebben Frank en ik ons weer herenigd na 40 jaar elkaar niet gezien te hebben. Vandaag ben ik dus eens bij Frank thuis op visite geweest. Frank en Annelies wonen al 40 jaar op hetzelfde adres in Eindhoven, en al die tijd heb ik dat niet geweten. Totdat Frank meende mij te herkennen op Hyves en toen was het raak. Even vragen of ik wel die Harrie was die vroeger in Eindhoven in de Julianastraat woonde, en na een bevestiging mijnerzijds hadden we elkaar weer terug gevonden. Dan is internet toch verrekt gemakkelijk als je er een beetje mee weet om te gaan. Nu blijkt dat het geheugen van Frank een heel stuk beter is dan het mijne. Maar dat mijn geheugen zo slecht is, dat had ik zelf niet verwacht. Ik ben blij een "oude" schoolkameraad terug te hebben gevonden.

Het huis van Jan.

Op de foto hiernaast ziet u het huis van mijn broer Jan. Ja, dezelfde broer die ons ook in Spanje is komen opzoeken en dat al meerdere malen. Waarom deze foto? Wel, Jan heeft na heel lang aarzelen zijn huis helemaal laten schilderen en het resultaat is verrassend. Zijn huis kan wat de buitenkant betreft er weer heel lang tegen. De binnenkant is hij helemaal in een eigen stijl aan het renoveren. Het is een meerjaren plan, maar dat hoort erbij als je alles alleen zelf wilt en moet doen. Maar ook binnen mag afgezien van het gereedschap en bouwmateriaal het interieur zoals het gaat worden gezien zijn. Alles maakt hij hij zelf. Natuurlijk wel met gereedschap, maar hij houdt erg veel van handwerk. Dat zie je ook aan zijn klokken die hij restaureert, die zijn allemaal onzichtbaar hersteld. Jan, veel plezier van je (van buiten) nieuwe onderkomen.

Eerste fietstocht met Marrón in zijn kar.

Vandaag heeft onze Marrón zijn eerste fietstocht gemaakt in de speciaal voor hem aangeschafte fietskar. Helaas zijn er geen foto's van het rijden gemaakt want dat kon gewoon niet. Hij heeft gepiept en tegengestrubbeld zo hard hij maar kon. Zelfs een keer ondanks alle riempjes eruit gekomen. Maar uiteindelijk zijn we op de plaats van bestemming aangekomen. Wat was hij blij dat hij er uit mocht. Eerst heel veel drinken en toen uitrusten. Hij was vermoeider van het stressen in die kar als wanneer we hem hadden laten meelopen denk ik. Toen de terugreis. Met een beetje harde hand Marrón weer in de kar, en wat verbaasde ons? hoe sneller we reden hoe rustiger hij werd. De terugreis was dus een heel stuk aangenamer rijden zowel voor de hond als voor ons. Dat hebben we ook weer geleerd. Nu moet hij om te wennen natuurlijk heel regelmatig in die kar overal naar toe, anders zijn we nog niets opgeschoten. Maar ik zie er goede hoop in dat het hem binnenkort erg gaat bevallen en ernaar uitkijkt als de kar weer aan de fiets word gezet. We wachten af.

Vandaag een héél bijzondere dag.

Inderdaad, het is en was vandaag een heel erg bijzondere dag. Hoezo zullen jullie je afvragen. Wel, hier komt een stukje geschiedenis van mijzelf. Het begon allemaal zo'n kleine 50 jaar geleden. Ik was ongeveer 16 jaar toen ik op een heel vreemde manier verkering kreeg met mijn allereerste meisje. Al was ik in die tijd erg bleu, en durfde maar amper naar meisjes te kijken, ik was tot over mijn oren verliefd. Helaas is dat overgegaan, maar zo ging dat schijnbaar in die tijd. En wie staat er deze morgen om half elf aan de deur? inderdaad dat allereerste meisje waar ik altijd nog aan heb moeten denken. Niet iedere dag, dat is onzin, maar wel veel. Eigenlijk hebben we deze ontmoeting aan Frank en Annelies te danken die ons (mij) tijdens onze overwintering toevallig op het spoor zijn gekomen. Zij wisten het adres van Ine, en dat was genoeg om achter de rest van haar gegevens te komen. Frank en Annelies had ik ook al 40 jaar niet meer gezien. Dat alles via Hyves. We hebben wel eens plannen gemaakt om via het TV programma Memories haar op te laten sporen, maar ja, je weet ook niet hoe de andere partij daar op zal reageren. Maar vandaag was dan de grote dag dat ik Ine terug zag. Ze kon het met Rieny ook meteen goed vinden want je merkte aan alles dat het meteen klikte tussen die twee. En...we zijn uitgenodigd voor een tegenbezoek. Dat zegt ook al iets over hoe het hier gegaan is. Het tweede wat we vandaag gedaan hebben is dat we voor het eerst naar Rieny's tweede achterkleinkind gegaan zijn. We hadden hem al eens gezien op een familiedag, maar nog niet bij hem thuis geweest. Dat is dan ook eindelijk gebeurt. Wat is het toch heerlijk om allebei vrij te zijn en eindelijk tijd te hebben voor de mooie dingen in het leven. Voor de bijgeleverde foto's op deze pagina is geen uitleg nodig dacht ik. Ine zag er stralend uit, en ook Bram had het erg naar zijn zin. We kijken uit naar het tegenbezoek aan Ine. We hebben geen exacte afspraken gemaakt, maar we hebben beiden internet en telefoon.

Leny is weer eens voor een paar dagen op bezoek.

Leny (een van de vele zussen van Rieny) is weer eens op bezoek. Wat zullen wij over een paar dagen weer knap zijn. Leny is kapster van beroep, en als ze toch hier is, dan moeten wij er ook aan geloven, incl. Marrón. Niet dat wij dat erg vinden hoor, nee, Leny is een heel gezellige vrouw en kalt op een dag heel wat af. Kallen is het Limburgse woord voor kletsen. Leny blijft tot en met Zondag hier. Op de foto zie je ze bezig met de nieuwe laptop (Notebook) van Rieny. Rieny is hier dolgelukkig mee. Haar eigen Internetmedium met een eigen mailadres en toevallig een dat nog vrij was. Namelijk Rieny.Somers@gmail.com

Familie-Bijeenkomst bij Theresa 2010

Zoals de meesten van jullie inmiddels wel weten komen wij (de familie Jongen)(de familie van Rieny) om de twee maanden op afspraak en toerbeurt ergens bij elkaar. Vandaag was Theresa aan de beurt. theresa is de tweede dochter van Rieny. Iedereen van de familie Jongen die vrij is en zin heeft komt op zo een dag opdraven. Oud of jong, iedereen is welkom. Sommigen hebben elkaar al weer in maanden niet gezien, (zoals wij omdat we een halfjaar in Spanje hebben gezeten) en anderen zien elkaar tussendoor regelmatig. Maar op de Familiedag proberen we met zoveel mogelijk aanwezig te zijn. Hierbij wat foto's om een indruk te krijgen hoe dat in zijn werk gaat. Op de twee fotos onder (links en rechts) zie je het tweede achterkleinkind van een trotse Rieny. Op de linker foto Rieny met Bram, en op de rechterfoto Melanie (de moeder) Carin (de Oma) en Bram. Het was een gezellige bijeenkomst die uitstekent verzorgt was. We zijn er gezellig op onze nieuwe fietsen naar toe gereden. Wat is zo een fiets met een electromotor toch een geweldige uitvinding. De eerstvolgende keer dat we weer bij elkaar komen is over twee maanden bij een zus van Broer van Rieny in Zeeland. Rieny komt uit een gezien van 15 kinderen. We kunnen dus met bijeenkomsten organiseren vooruit. Zeker als je bedenkt dat de kinderen van al deze kinderen ook meedoen. Niet allemaal, uitzonderingen heb je altijd, maar het grootste gedeelte zit in de planning lijst. En het is altijd beregezellig. En daar gaat het om.

Weer thuis, en natuurlijk weer met trubbels

Ja hoor, we zijn weer thuis. We zijn op 29 April aangereden en op 1 Mei thuis aangekomen. We hebben dus 2 en een halve dag gereden waarvan een halve dag in de garage te hebben gestaan. Want natuurlijk was voor de zoveelste keer weer de v-snaar kapot gegaan. En niemand die mij kan vertellen wat de oorzaak daarvan is. Deze keer hebben we in een echte Fiat garage gestaan. Tenslotte hebben we in onze camper ook een fiat moter liggen. Zelfs met een lazer hebben ze de poelies (ik hoop dat ik het goed schrijf) nagekeken of die alle drie wel precies op een rechte lijn lagen, maar dat was allemaal goed bevonden. Wij en de nodige garages snappen het ook niet meer. Dit was de vijfde snaar in eigenlijk een jaar. Verder hebben we gelukkig geen technische problemen meer gehad onderweg. De Camper zoemde ons met een prettig geluidje weer helemaal naar huis. En, natuurlijk hebben we ons plekje in Palomares weer gereserveerd voor eind October. Ondertusen blijf ik dit blog bijhouden. Wel niet zo frequent als tijdens de overwintering, maar als er nieuws is, dan is het hier altijd weer te lezen.