De reis zit er op

Lieve lezers. Ja, de reis zit er op en helemaal zonder trammelant. Onderweg waren alle pompstations open. Maar om het zekere voor het onzekere hebben we in het begin (op advies van de A.N.W.B.) bij iedere pomp die we tegenkwamen getankt om onze eigen tank zo vol mogelijk te houden. Dat hebben we 5 keer gedaan. Dus ongeveer om de 30 kilometer een klein beetje getankt. Toen had ik er genoeg van en durfde ik wel een pomp over te gaan slaan. Na dat gedaan te hebben, hebben we de volgende keer gewoon toen de tank onder de driekwart kwam pas getankt. Wel alle pompstations die we voorbij reden in de gaten gehouden, maar ze waren echt allemaal open. Nu staan we op ons plekje waarvan het straatje nog helemaal leeg is. Maar dat zal echt niet lang duren. We gaan nu 2 dagen rusten en lekker niets doen. Daarna gaan we net zoals vorig jaar weer van alles aanleggen. Zelfs een aparte tent voor de fietsen zodat die als het regent lekker droog blijven. Vandaag is het redelijk zwaar bewolkt en de temperatuur is 24 graden en windstil. De foto's die je hier ziet: linksboven Tanken aan een bijna leeg pompstation aan de tolweg en als je goed kijkt zie je naast de bestuurdersplaats een nieuwe kaartlezer die perfect de weg kent, en rechtsboven zie je dat we weer op ons nu nog lege stekkie staan. Meer foto's wou ik niet maken. De rit is ieder jaar hetzelfde en alles wat onderweg leuk is om te laten zien is al eens op dit blog geweest.

Eindelijk helemaal klaar.

Alleen nog een zeil over de fietsen, de hond in de camper, de camera inpakken, de broodjes opbergen, een grote plaat met schuine lichtgevende rode strepen achter op de fietsendrager plaatsen, het navigatiesysteem plaatsen, laptops opbergen op een veilige plaats in de camper, ons huis poetsen en stofzuigen, het huidige bed verschonen, planten water geven, brief op de tafel klaarleggen met noodinstructies voor de sleuteldragers. En dan morgenvroeg: overal waar het enigzins kan de stroom af halen, water afsluiten, containers klaarzetten, alle deuren controleren, centrale verwarming op winterstand zetten, schuurverwarming op laagste stand zetten, handjes schudden met de buren, starten, en dan maar hopen dat er in Frankrijk genoeg diesel langs de tolwegen verkrijgbaar is. Voorlopig is dit tot we in Spanje aangekomen zijn de laatste mededeling. Vandaag zijn we telefonisch nog normaal bereikbaar, daarna alleen in noodgevallen 0654712790 Tot de volgende keer.

Nog even de route goed bekijken en dan...

Ja, en dan zijn we van plan om woensdag a.s. aan te rijden. Marrón vind het maar niets. Hij is met geen smoes de camper in te krijgen, maar dat zal ongetwijfeld binnenkort wel weer veranderen. We gaan er van uit dat vanaf Woensdag op de tolwegen weer normaal getankt kan worden. Vandaar dat we dus zo lang gewacht hebben met vertrekken. We kijken nu echt uit naar de zon en de fijne sfeer die ons daar weer te wachten staat. Diverse bekenden van ons zijn reeds aanwezig, en van andere weten we dat ze ook deze maand nog vertrekken naar Palomares.

Wat zouden we al graag vertrokken zijn.

Zoals de kop van dit artikel al zegt, zouden we al graag vertrekken. Maar vanwege de Franse stakingen en de daarbij behorende brandstof tekorten durven we nog even niet te vertrekken. We hopen dat die ellendige stakingen in Frankrijk gauw over zijn en dat de pompstations weer normaal kunnen werken, anders moeten we blijven wachten. En dat is erg jammer want als je op de kaart van Andalucia kijkt zie je dat het daar nog steeds geweldig weer is. En daar wilden we toch nog wel een graantje of een paar stralen van meepikken. We wachten maar af, anders kunnen we toch niets. En dan onze buren. Die zijn o zo blij dat we weer voor een half jaar opkrassen, of misschien wel niet, dat ze ons vanavond een dineetje aanboden. En zoals gewoonlijk een heel lux vegetarisch dineetje. Smullen maar weer. Dan word je wel even met je neus op de feiten gedrukt en merk je wat je hier achterlaat. Maar mijn gezondheid (waar we vooral voor gaan) heeft toch ook wat in de pap te brengen, dus we zijn niet te vermurwen en reizen zeer binnenkort toch maar af naar Palomares Bajo. De foto linksonder toont het voorgerechtje, dat allen al een klein wondertje was. Onze buren weten van dit webblog en staan niet graag op internet. Dat heb je te respecteren, dus een tafel zonder gasten is het resultaat. Op naar de Spaanse gerechten met een vleugje Holland er in. Dat kun je stiekem en onbewust toch niet voorkomen. Het smaakt toch wel allemaal even lekker.

Het startsein is gegeven

Vandaag, oftewel vanmorgen heeft Rieny het startsein gegeven om de camper voor de dag te halen. Ze is ook meteen begonnen om hem eerst van binnen een grote schoonmaakbeurt te geven. Het begin van een nieuwe overwintering is dus gemaakt. 6 maanden geen blauwe enveloppen op de deurmat, 6 maanden geen colporteurs aan je deur, 6 maanden geen tig telefoontjes per dag, 6 maanden geen tuin opruimen, 6 maanden geen verplichtingen, etc. etc. Alleen, 6 maanden heerlijke rust, 6 maanden alleen contact via internet, 6 maanden doen waar je zin in hebt, 6 maanden alleen voor onszelf. In een woord alles samengevat, HEERLIJK. We hebben meteen onze nieuwe schotel even uitgetest, en die werkt geweldig. Vier verschillende satellieten kan hij volautomatisch ontvangen. En het uitrichten duurt werkelijk maar 3 seconden, ongelooflijk wat die techniek weer vooruit is gegaan. Vervelen zullen we ons dus niet gauw daar Rieny nu eenmaal een fervent TV kijkster is. En ik houd het bij mijn computer. Want ook daar hebben we 24 uur per dag internet. En, niet te vergeten de E-Readers die we bij ons hebben met ruim 3000 boeken. Die waren wel verdwenen, maar dankzij hulp van velen o.a. Herman (die een cd had gestuurd) hebben we bijna alle boeken weer terug.

Crash

Heb je alles gehad zoals veel reparaties aan je camper, nog steeds gesodemieter met je oudste zoon, en nu een crash op de PC van je welste. Ik ben alle data van jaren muziek sparen kwijt, ruim 3000 electronische boeken, heel veel andere data etc. etc. Kun je je lol weer op. En natuurlijk weer in het weekend als alle helpdesks zijn gesloten. Maar we gaan gewoon weer opnieuw sparen, want sparen zit in onze familie in het bloed. Toch is het jammer van zoveel werk. Natuurlijk laat je je leven door zoiets niet vergallen. Een dag getreurd is een dag niet geleefd. Laten we dat streven maar volhouden wat ons ook overkomt. Tenslotte leven we allemaal maar één keer. Ook al denken sommigen dat ze ons hebben met treiteren etc. Ze doen maar, ze komen zichzelf nog wel eens echt tegen. En waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd. En dan is het te laat om wat dan ook nog recht proberen te breien.