Hier in Palomares is een gemeenschapshuis annex postkantoor annex bibliotheek. Iedere Dinsdagmiddagmiddag komen vele jongemannen van onze leeftijd of wat ouder hier bij elkaar om een kaartje te leggen en wat te drinken. Alle tafels en stoelen zijn dan ook allemaal bezet. Hun vrouwen schuifelen allemaal naar boven met of zonder lift, en wat die daar doen, daar zijn we nog niet achter. We weten wel inmiddels dat het er berengezellig is en dat we gewoon in de groep opgenomen zijn. Ze spelen daar een kaartspel met tekens er op wat ik nog nooit ergens anders heb gezien. Soms denk je dat ze ruzie hebben, maar dat is gewoon de heftigheid waarmee gespeeld word. Buiten ons zie je er nooit buitenlanders. Ik denk dat zo'n sociaal café voor hun te min is en dat ze zich da
ar niet thuis voelen. Wij denken daar anders over. In Spanje is het leuker om met de plaatselijke bevolking om te gaan dan op de camping met de Engelsen. Niet dat de Engelsen vervelend zijn, maar de spontaniteit van de Spaanse bevolking spreekt mij meer aan. De bijgevoegde foto's. Linksboven, de buitenlanders (wij dus) aan de bar. Rechtsboven, De Spanjaarden met hun kaartspel. Linksonder, Helmut y Maria. Waarschijnlijk zal Herman deze dame zich nog wel herinneren. Maria werkt hier al heel wat jaartjes en kent iedereen zoals dat ook hoort op of in een dorp. Zelfs de vaste stamgasten van de camping die hier ieder jaar terugkomen kent ze. Ze weet zelfs precies wat hun lievelingsdrankjes zijn, en dat is gewoon leuk. Maria en haar dorpshuis horen gewoon bij elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten