Een prachtig bloemetje.

Vandaag zijn Theresa en Cindy hier geweest en hebben voor mij een prachtig bloemstuk meegebracht. Dit omdat ze te doen hebben met de nare uitslag die het ziekenhuis ons heeft medegedeeld. Ik vond het wel héél erg attend en lief van ze. Niet iedereen doet zoiets. Al zijn ze dan nog zo veel familie van je. Maar daar ga je uieindelijk ook aan wennen. En maar hopen dat er snel een nieuwe oplossing komt voor de pijnen, daar de huidige pijnstillers te sterk blijken te zijn en meehelpen het ingeslagen traject alleen nog maar te verergeren. En stoppen of beter worden is totaal uit de boze. Daar is geen kruid tegen opgewassen. Ook daar moet je mee verder.

Daar zijn we weer eens

Dat is een tijdje geleden hé. Maar we zijn er weer. Vandaag zijn we naar Carin geweest. Carin vangt honden en hondjes op voor het dierenasiel hier en probeert die te socialiseren. Dit doet ze in de hoop dat ze zo een nieuwe eigenaar krijgen. Verder nieuws. Jullie heb ik al een tijdje in de steek gelaten met berichtgevingen. Dat had zo zijn redenen. Ik zal het hier sumier uitleggen. Ik klaag al een tijd dat ik bepaalde dingen niet meer weet of niet op de naam van het een of ander kan komen. Ook krijg ik af en toe een black-out en val zo maar om. Daarom zijn we maar eens met de huisarts gaan praten. En je weet hoe dat in Nederland gaat. Eerst een afspraak maken met een ( in mijn geval ) Neuroloog, Psycholoog, en dan maar afwachten hoe lang het gaat duren alvorens je echt geholpen wordt. Nu is dan eindelijk de uitslag binnen, en die is niet mooi. Ik sta op het randje van Dementie (Altzheimer) en er is geen weg meer terug. Mijn hersens zijn voor iemand van mijn leeftijd nu al veel te veel gekrompen. Daar moeten we het voorlopig mee doen. Volgende week komt er weer een gesprek met de huisarts en gaan we verder kijken wat te doen. Dus afwachten maar. Het hondje op de foto's is een Amerikaanse Stafford.